یک شکر زان لب به صد جان می دهد

الحق ارزد زانکه ارزان می دهد

عاشق شوریده را جان است و بس

لعل او می بیند و جان می دهد

قوت جان آن را که خواهد در نهان

زان دو یاقوت درافشان می دهد

شیوه ای دارد عجب در دلبری

عشوه پیدا بوسه پنهان می دهد

عاشق گریان خود را می کشد

خونبها زان لعل خندان می دهد

چشم بد را چشم او بر خاک راه

می کشد چون باد و قربان می دهد

گر دو چشمش می کشد زان باک نیست

چون دو لعلش آب حیوان می دهد

عاشقان را هر پریشانی که هست

زان سر زلف پریشان می دهد

هر زمانی عالمی سرگشته را

سر سوی وادی هجران می دهد

می بباید شست دست از جان خویش

هین که وصلش دست آسان می دهد

از کمال نیکویی آن تندخوی

بر سپهر تند فرمان می دهد

جان ستاند هر که از وی داد خواست

داد مظلومان ازین سان می دهد

یک سخن گفته است با عطار تلخ

جان شیرین بی سخن زان می دهد